Home
» Spellen
»
Wat is de consoleoorlog? Zijn ze al voorbij?
Wat is de consoleoorlog? Zijn ze al voorbij?
Console-oorlogen waren vroeger een belangrijk onderdeel van de gamecultuur, waarbij fans fel hun favoriete console verdedigden en bedrijven hevig concurreerden om marktaandeel in de gamewereld. Maar wat zijn de consoleoorlogen en zijn ze voorbij?
Wat is de consoleoorlog?
Sega Megadrive en Super Nintendo-controllers
Kort gezegd verwijst de consoleoorlog naar de felle concurrentiestrijd tussen grote consolefabrikanten, die allemaal streven naar volledige dominantie in de markt door middel van geavanceerde technologie, exclusieve games en marketingstrategieën.
De eerste grote consoleoorlog dateert uit de late jaren 80 en vroege jaren 90, met de legendarische rivaliteit tussen Sega en Nintendo. Nintendo, met zijn eerbiedwaardige Nintendo Entertainment System (NES) en baanbrekende games als Super Mario Bros. en The Legend of Zelda, ging de strijd aan met de Genesis, Sega's gedurfde nieuwe aanbod, met superieure processorkracht en iconische titels als Sonic the Hedgehog.
Ondanks een felle strijd om de overwinning, kon het merk Sega zijn momentum ten opzichte van Nintendo uiteindelijk niet vasthouden. Dit leidde ertoe dat Sega zich volledig terugtrok uit de productie van consoles en zich uitsluitend ging richten op het uitgeven van software. Tegenwoordig produceert Sega zelfs games voor concurrerende platforms.
Hoe verliep de consoleoorlog?
Met elke nieuwe generatie consoles streden verschillende bedrijven om de nummer één te worden. Begin jaren 2000 nam de consoleoorlog een grote wending toen Microsoft zich met zijn eerste Xbox in de strijd mengde. Hiermee werd de troon van Sony's PlayStation 2 en Nintendo's GameCube betwist.
In dit tijdperk ontstond er een golf van technologische innovatie, waarbij Microsoft de online game-ervaring via Xbox Live introduceerde. Sony maakte gebruik van de sterke ondersteuning van derden en een grotere gamebibliotheek, waardoor het vanaf het begin zijn nummer 1-positie wist te verstevigen. Vanaf dat moment zagen we een grote verdeeldheid onder de fans.
In de jaren 2010 ontwikkelde de strijd zich verder, met de komst van de Xbox 360 en PlayStation 3 die games in een high-definition-kwaliteit gingen spelen, terwijl Nintendo met bewegingsbesturing op de Wii een eigen pad bewandelde. De consoleoorlogen verspreidden zich ook naar sociale media, weg van de meer traditionele internetfora.
Als het gaat om de vraag wie destijds de consoleoorlog won, was Sony duidelijk de winnaar. Het bedrijf verkocht ruim 87 miljoen PS3's, terwijl Microsoft slechts 84 miljoen Xbox 360's verkocht. Het verschil tussen de Xbox One en de PlayStation 4 werd halverwege de jaren 2010 nog groter. Sony stond voorop met meer dan 100 miljoen verkochte exemplaren, terwijl Microsoft er iets meer dan 50 miljoen verkocht.
De strategie van Sony is gericht op het leveren van een sterk aanbod van exclusieve titels en een consumentvriendelijke benadering. Dat sprak me aan. Ook de architectuur van de console trok ontwikkelaars aan, waardoor er een gevarieerd aanbod aan hoogwaardige games ontstond.
Daarentegen had Microsoft bij de lancering van de Xbox One te kampen met uitdagingen op het gebied van strategie en positionering. Deze werden vervolgens aangepakt met initiatieven als Xbox Game Pass, die in de loop der tijd zijn gewaardeerd. Sony heeft deze strijd in feite gewonnen, maar Microsoft is niet van plan om het bijltje erbij neer te gooien. Ondertussen begon Nintendo de consoleoorlog te vermijden en ging achter de schermen gewoon door met zijn eigen dingen, terwijl de andere twee rivalen met elkaar vochten.
Is de consoleoorlog voorbij?
Nintendo Switch-, Xbox- en Playstation-controllers
Er is een groeiende consensus dat de consoleoorlog ten einde loopt. Niet langer wordt de strijd gedomineerd door felle concurrentie en een duidelijke overwinning, maar door wederzijds respect. Elke gamegigant volgt een eigen pad.
Microsoft heeft een gedurfde stap gezet door de nadruk te leggen op toegankelijkheid en zich meer te richten op cloudstreamingdiensten voor games. Met Xbox Game Pass herdefinieert het bedrijf de manier waarop gamers toegang krijgen tot content en geeft het prioriteit aan een inclusieve netwerkomgeving die gaming voor iedereen mogelijk maakt. Voor de Xbox Series X|S lijkt de nadruk minder op exclusieve games te liggen, aangezien er ook reguliere Xbox-games voor de PC uitkomen.
Aan de andere kant levert Sony's PlayStation nog steeds eersteklas game-ervaringen. Het bedrijf brengt nog steeds talloze PlayStation-exclusieve games uit, maar zelfs Sony hanteert een mildere aanpak voor dit soort titels. Steeds meer Sony-titels verschijnen op de PC, na een periode waarin ze alleen op de PlayStation verschenen. Voor de pc-releases van Sony heb je echter vaak een PSN-account nodig, wat door veel gamers niet goed wordt ontvangen.
Nintendo blijft een uitzondering, door in te spelen op de kracht van nostalgie.
In tegenstelling tot de concurrentie hanteert Nintendo een Disney-achtige aanpak en beschouwt het zijn exclusieve games als tijdloze meesterwerken. Zelfs jaren na de release zijn hun games nog steeds even duur als op de dag van uitgave. Hierdoor voelen ze premium aan ten opzichte van de concurrentie.
Deze oorlogen stimuleerden technologische vooruitgang en brachten consoles naar nieuwe hoogten op het gebied van realisme en interactiviteit. Concurrentie heeft de creativiteit bij ontwikkelaars aangewakkerd, wat heeft geleid tot een grotere verscheidenheid aan creatieve games en ervaringen. Het leidde ook tot een heftig debat onder professionele gamers over welke game beter is. Toch gebeurt dat tegenwoordig niet zo vaak meer.
Hoewel er nog steeds concurrentie is, kan ook worden gezegd dat Xbox, PlayStation en Nintendo nu naast elkaar bestaan. Ze blinken elk uit op gebieden die hun eigen unieke visie complementeren en verrijken zo de gamewereld met uiteenlopende ervaringen.
Naarmate de technologie vordert en de voorkeuren van consumenten veranderen, suggereert deze afname van antipathie dat samenwerking en gespecialiseerde niches de manier zijn om op te vallen. Bovendien is er een uitgebreider gaming-ecosysteem in de maak, wat een einde moet maken aan de consoleoorlogen die ooit een verzuurde publieke opinie veroorzaakten.