Zelfkokende rijst, ook wel zelfkokende lunchboxen genoemd, kan zichzelf koken zonder dat u daarvoor een gas- of elektrisch fornuis nodig hebt.
Hoe werkt zelfkookrijst?
Het geheim van zelfkokende rijst zit in het "zelfkokende" zakje dat zich onderin de plastic doos bevindt. Wanneer u er water bij giet, nemen de ingrediënten in het zelfkokende zakje deel aan een chemische reactie. Hierdoor ontstaat in korte tijd veel warmte, waardoor het water wordt verwarmd en het eten wordt gekookt.

Deze zelfkokende verpakking bevat voornamelijk calciumoxide (ongebluste kalk), diatomeeënaarde, actieve kool, ijzerpoeder, aluminiumpoeder, natriumsulfaat, enz. Calciumoxide is hiervan het belangrijkste verwarmingselement. Het helpt de verwarmingsingrediënten te verspreiden, reageert met water om warmte te genereren en verwijdert geuren tijdens het verwarmen. IJzerpoeder en aluminiumpoeder ondergaan ook oxidatiereacties onder alkalische omstandigheden, waarbij beide een grote hoeveelheid warmte kunnen vrijkomen.
Zelfkokende rijst maakt dus gebruik van het principe van ongebluste kalk. Wanneer de rijst in contact komt met water, genereert de rijst warmte om het eten te verwarmen.
Zelfkookrijst: is wat u eet echte rijst?
Waarom duurt het meestal tenminste 30 minuten om rijst te koken in een rijstkoker, maar slechts een paar minuten met automatisch gekookte rijst?
Eigenlijk is de ‘rijst’ in zelfgekookte rijst geen echte rijst, maar recombinante rijst. Het proces van het produceren van zelfgekookte rijst bestaat uit het vermalen van grondstoffen (gebroken rijst of witte rijst), het toevoegen van ingrediënten (kleefrijstmeel, tarwemeel, enz.) en voedingsadditieven (bevochtigingsmiddelen, emulgatoren, enz.), het stomen en koken door middel van extrusie bij hoge temperatuur, het afkoelen en vormen.
De zetmeelstructuur van deze recombinante rijst is veranderd, waardoor de kooktijd heel kort is vergeleken met de originele rijst.
Door zoveel dingen toe te voegen verandert niet alleen de samenstelling van de oorspronkelijke rijst, waardoor deze sneller gaart, maar verandert ook de voedingswaarde van de zelfgekookte rijst.
Het proces van zetmeelvertering in het menselijke spijsverteringsstelsel bestaat uit amylase die zetmeel hydrolyseert in oligosachariden, disachariden en monosachariden. Bij zelfgekookte rijst is het zetmeel gedeeltelijk afgebroken en bevat het meer disachariden en oligosachariden dan gewone rijst, omdat het wordt geproduceerd met behulp van recombinante extrusietechnologie. Het proces van het zelf koken van rijst zal dus een deel van het werk van de spijsverteringsenzymen overnemen. Hierdoor is zelfgekookte rijst beter verteerbaar. De bloedsuikerspiegel na een maaltijd met dit soort rijst zal hoger zijn dan bij gewone rijst. Dit is goed voor mensen met onvoldoende spijsverteringssappen, maar niet goed voor mensen met een afwijkende bloedsuikerspiegel.
Het extrusieproces bij hoge temperaturen zorgt er ook voor dat zelfgekookte rijst een deel van zijn vitamine B verliest: het verlies van vitamine B1 en vitamine B2 kan respectievelijk oplopen tot 53,8% en 19,4%. Hierdoor worden de verteerbaarheid van plantaardige eiwitten en het gebruik van aminozuren verminderd.